Ang Kwento Ng Aking Pagbangon

Mula sa Lupus, Pagkawala, Dialysis — Hanggang sa Patuloy na Pag-asa

Noong ako’y 22 taong gulang, kaka-graduate ko lang sa kolehiyo. Dala ko ang mga pangarap at pag-asa ng isang bagong simula. Pero dumating ang balitang nagpabago sa lahat: ako ay na-diagnose ng Systemic Lupus Erythematosus (SLE) — isang malalang autoimmune disease.

Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Pero ang pamilya ko — ang aking mga magulang at mga kapatid — ay agad na naging sandigan ko. Pinatigil nila ako sa pagtatrabaho para makapagpahinga at makapag-focus sa paggaling.

Matapos ang dalawang taon ng gamutan, panalangin, at sakripisyo, ako’y idineklarang nasa remission. Kaya’t bumalik ako sa aming probinsya upang makalanghap ng sariwang hangin at makalayo sa polusyon ng lungsod. Nakahanap ako ng trabaho, at unti-unting bumalik ang sigla ng buhay ko.

Makalipas ang ilang taon, ako’y nag-asawa. Buo ang puso ko sa pag-asang bubuo kami ng sarili naming pamilya. Ngunit noong 2012, isa na namang matinding pagsubok ang dumating — nawala ang aking anak sa sinapupunan, 37 weeks na siya. Wala na siyang tibok ng puso. Sobrang sakit. Hindi ko alam kung paano tatanggapin ang ganoong klaseng pagkawala.

Araw-araw akong lumuluha. Hindi ko na alam kung may silbi pa bang mabuhay. Pero araw-araw din akong nanalangin. At sa dahan-dahan, pinagaling ako ng panahon at ng Diyos.

Pagdating ng 2017, muli akong nabuntis. Sa pagkakataong ito, doble ang pag-iingat ko. Laging may check-up, ultrasound, at monitoring dahil takot na takot akong maulit ang dati.

Ngunit sa 25 weeks, ako’y tinamaan ng preeclampsia. Mataas na ang aking blood pressure at kinailangang i-C-section ako agad. Isinilang ang aking anak — kumpleto siya, pero hindi pa buo ang baga. Kinailangan niyang manatili sa NICU.

Ako naman ay inilagay sa ICU dahil sa komplikasyon. Pagkatapos manganak, nawala ang aking paningin. Puti lang ang nakikita ko. Sabi ng doktor, ito’y bihira at delikadong kondisyon. Tatlong araw akong bulag — at hindi ko alam kung makakakita pa ba ako.

Salamat sa Diyos, bumalik ang paningin ko.

Pero isang balita na naman ang dumurog sa puso ko: namatay ang anak ko, ilang araw matapos siyang isilang.

Bukod sa sakit at pangungulila, hinarap pa namin ang halos ₱500,000 na hospital bill — para sa akin at sa aming baby. Sobrang bigat, sobrang sakit, at sobrang nakakapagod.

Pero kahit kailan, hindi ako iniwan ng asawa ko. Siya ang naging matatag para sa aming dalawa. Ang kanyang pagmamahal at suporta, kasama ang aking pananampalataya at pamilya, ang tumulong sa akin upang muling bumangon.

Isa Na Namang Hamon: Dialysis at ICU

Noong 2022, ako naman ay na-diagnose ng Chronic Kidney Disease (CKD). At pagdating ng 2023, nagsimula na akong mag-dialysis — tatlong beses sa isang linggo, paulit-ulit, nakakapagod, nakakasira ng katawan.

May mga pagkakataon na nasa ICU na naman ako, dahil sa matinding hirap sa paghinga. Minsan, akala ko hindi ko na kakayanin. Minsan, pakiramdam ko, ito na ang huli.

Pero hindi pa pala tapos ang laban ko.

Hanggang ngayon, ako ay lumalaban pa rin.

Araw-araw ay hamon. Araw-araw, may sakit sa katawan at puso. Pero araw-araw ko ring pinipiling bumangon at mabuhay. Hindi dahil madali — kundi dahil may mga taong nagmamahal sa akin, at may Diyos na hinding-hindi ako pinabayaan.

Mga Aral Mula sa Aking Paglalakbay: